Àngels indios

(Àngels del Chiapas)

De la muntanya de la lluna
silenciosos baixen los Àngels
amb xals que vesteixen la misèria,
van a colorar les amargues ginquetes còdols
del mercat de Santo Domingo.
Àngels petits
però grans fins a les estrelles,
pedres de llum
on s’emmiralla la indiferència dels
homes.
Encenen ciris
preguen al llur Déu
i munten a la Piràmide del Sol
a collir núvols d’esperança,
però els vents que mai dormen
los bufen lluny.
Tenen als ulls, somnis de terres
on sembrar la vida,
on la mort

CANU Antonio

Tempus de isettu

Ses che-i su tempus, e andas
pianu, a passitos de puddu,
chena t’arrer,
chena mancu ti ‘oltare
a ue chinghet oju,
attesu
e pius attesu
manu manu ch’andas.
A ue
che rueit cudda nue
in su monte brujadu, ispozadu, mazadu
che-i sas roccas de su Carsu.
No m’isettas, no ti ettas,
chi sa conca tua
‘e reina
si dignet de ojare a palas.
In daisegus, su nudda
chi non tirat, chi non binchet,
chi non cumbinchet.
Solu
addae ‘e orizonte
pius addae ‘e addae, pustis de sa nae

Mi naras

Mi naras chi no ischis
it’est amore. S’oriolu chi pigat,
mudu mudu,
a sos cantaros fungutos
de su sentidu. A un’avreschida
‘e cuscescia. Chi ti punghet tot’ora
e ti pispisat cosittas.
Ti carignat, e ti asat
e ti lassat.
E tue ettotu ses inchietu
finas a mesu imbenas.
E-i su tarulu ‘e sa duda
ti jompet
e chircat cufrimmas
in d’onzi pertusu ‘e s’anima.
T’imbreagat che binu rude
e suffris, e ries,
e ses malaidu intro ‘e lacanas
de sentidu.
Fin’a cando su sole,
ojos de lughe,

CANALIS Antonio

BRAI Mario

Sò tessuta

Sò tessuta
di rossu
rossu stracciatu
di a cinta russiccia
intinta di u sudore settembrinu
di tutte e sichere.

Sò tessuta
di verde
verde di u mandile verdognu
strettu à collu per e strade di u straziu
di tutte e figliere.

Sò tessuta
di turchinu
turchinu di u scuzzale sculuritu
cusgitu è ricusgitu da a manu stroppia
grembiu di u stantu stancu
di tutte e cugliere.

Sò tessuta di negru
negru di e rubacce negre
indulurite da i doli doppii
di tutte l’angunie.

SANTUCCI Lucia

Institutrice, conseillère pédagogique puis inspectrice de l'Éducation nationale, Lucia Santucci a toujours associé l'éducation avec l'illustration de la langue corse. Aujourd'hui à la retraite, cette militante de la langue corse poursuit son oeuvre d'écriture à Luri où elle a enseigné pendant quelques années. Elle a d'abord exercé comme institutrice à Paris avant de rejoindre la Corse dans les années soixante-dix, en pleine période du « riacquistu ».

Rigiru, une revue d'avant-garde

Sò trent’anni

Ere una giuvanotta ed eiu un zitellucciu
Ogni tantu dicie : Alò fammi un basgiucciu
È ti basgiava o mà, forte forte cun brama
Cumu solu a sà fà un figliolu à a mamma
Ch’o mi n’andessi à corre pè u grataghju à pena
A fà mangani appesu à a nostra catena
Ti sentia pichjà di mani da u lettu
Venia à ditti : O mà chì ci hè ?
Tù cun affettu facie una carezza à e mo chjome bionde
Cumu sapè chì conte eranu e to stonde
Cumu sapè chì stava à curatti à e porte
Dopu affanni è dulori a manu di a morte

ROCCHI Ghjuvan' Teramu

Pages