Versione :

U lupu : parola non ditta

Ogni qualcusedda chì ghjè vigu in u mondu ùn hè subbitu subbitu di solitu una parolla. È nanzi di diventa parolla, u lupu ghjera un banditu, un scarnitoghju. Da quì nasci u me disturbu. Da chjuculeddu m’intimuriani cù un iscontru cù u lupu. Oghji l’aghju scontru è d’un colpu mi socu scurdatu di u so nomi : lupu. Inveci, avaria vulsutu cappià la issa parolla, solu par mè. S’iddu m’inghjotti, chì ghjè o mancu u possi ricunnoscia u me assassinu. L’angoscia è a frebba m’assaltani quandu m’avvicina. Para pidda di sillabi chì s’intazzani, s’impuntani nantu à a coda, po spiccani un saltu sinu à u musu, è tandu gira è boca tuttu in i ciarbeddi è ghjè u fiascu.
Aghju da palisà, ùn possu essa apacicatu à l’ochju di u lupu, a bucca davanti à me ferma intilata. I denti lucichenti, circani in mè un sboccu à a so brama. Comu scappà si ni d’issu spripositu natu da a bistialità, i pili, issa narbicchiccia insanguinata à colpu siguru, è da tutti issi parolli muti rinchjusi in a me civa. D’altrondi quì ferma u nosciu solu puntu cummunu, a noscia tripa, u piaceri di ciò chì sazia è po smarisci, a noscia matri.
Avali avà ùn inciampani i parolli, in cori à mè diciulighju nantu à a natura, è socu frasturnatu chì ancu à u lupu aghju da parlà. Ma i so ochji mi si manghjani dighjà è togliani u sensu à i me parolli, u chjoccu di i so denti striciulighja u biotu è metti fini à a me chjachjarata, l’empii di spezzia d’incrinatura fra i parolli, è tuttu pari riprincipià avà in u battimu di a notti.