No mi dat matana

No mi dat matana a ammentare
su primu seru àpidu
sa die chi leei a contare
s’istoria mia dai cando
‘idei sa ribba tua,
narat unu de su mese unu de s’era noa:
abbizaremi chi sa vida de su tempus
si podet marcare cun su nuscu chi dan
sas sircustantzias chi lu cungruin.
Gai, s’alenu de sos ammentos de asséliu
soberanu si dian poder cumparare,
forsis, a s’efetu de mi serare
pitzigada de chelu o ranza de terra ‘ona;
Sinò, serare sa timoria
chi m’intraiat pro no t’àer afaca,
a costa, no esser a imbàtida de frunda,
mi’atiat un’iscera de sentore
de no poder alenare
chi sos pagos banos chi resessio
a inzevinare aizu, isvanessian in s’iscuta
s’alenu s’arridaiat e si m’’astroraiat s’ojada.