Arrumbada sa carena

Arrumbada sa carena, s’aposentu
in sos ammentos de calchi naufragiu, chi su portu
traduiat, in mesu ‘e undas a s’iscuja, basos naschidos da-e laras
chi si ettaian che linna ezza ‘e s’arveschida.

Bi restaiat unu biccul’e geraniu miserinu
in mesu ‘e sannas appidas bidrinas.
E in sas dentes de idru una perela ‘e suiscu.
Unu chijineri carrale cuadu
chi che frobias alluschidu,
cun boza illacanada, neviale.

S’aposentu restaiat in campura, solastiga, lestra
a che la tenner sos muros,
asciuza, surra ‘e ojos chidrinos belados, a boltas
s’amore totu inchidore in d’unu cantigu ‘e intragnas.

A fossitos sa carr’elettrica ‘e s’amante.
Nd’ettaiat su nudore e-i sas perras de sa janna.
Buttiende samben in carrelas pienas de nadigas boidas e arcanas,
o custa impossibilidade de un’assediu,
de unu chizu in sos pinos.

S’amante, s’amante, chi s’est mortu in s’ora.
Intirinada e bentu de petta e trigu ‘India, restaiat
unu buluzu in sa janna de cristaddu alvu
e poddighes tremende, e tittas puru.

Sa morte fit ischìda e noitola in amore.
Fit chelu, e telu giaru, e laras intro ‘e unu ighinalzu.
S’aposentu ti serrat sa janna, sos pilos pidigos e-i sa carena, pesende
arrastos de zefiru e de isteddu, unu boidu eladu
in sumidore ‘e laras salamattas, arrias de raighinas,
arrias de raighinas de onzi die.