Versione :

Tumbera

Curria à a scimesca, spatanscendu sutt’à a sciappittana, cù u pientu chì l’amuzzaia u fiatu. Curria lampendu in daretu di quandu in quandu un isguardu spavintatu da fighjulà s’iddi erani luntanu. U tarrori l’inturcinaia i stintini è tramezu à i so singhjozzi sintia i mughji chì s’avvicinaiani è chì s’ingunfiaiani. Ùn sapia mancu più induva scappà chì u spaziu davanti à idda si stringhjia in modu stranu. È li si stringhjia ancu u cori in pettu da l’affannu, è a cannedda asciutta a suffucaia, è u sali di u sudori chì li spisciulaia à l’ingrossu li brusgiaia l’ochji inciaparati. Ma curria sempri è ùn si saria piantata mancu par mora. U ribombu di i passi minacciosi ind’i carrughji stretti l’intrunaia u capu è l’ochji addispirati circaiani u sboccu di a salvezza. Un chjarori in fondu culà, una spiranza. Un luccicumu chì a chjamaia com’è a boci spurgulata d’una mamma. S’inficcò in quidda spiriata splindenti quant’è ch’idda fussi stata surpata da una forza suprana. Isciuta ch’idda fù più morta cà viva da l’umbria di i palazzi alti è sgangarati si piattò l’ochji da ùn fà si abbagliulà da u soli putenti di u mesi d’austu. Ebbi l’imprissioni d’essa isciuta da una trappula murtali è d’essa si francata da una brutta fini ; ma l’affari durò pocu chì à l’impruvisu u stolu umanu infuriatu s’affacò nantu à u tarrenu biancu è pitricosu. Curra ùn pudia più curra. I forzi l’aviani abbandunata, ancu quiddi di l’addisperu. Comu pà pruteghja si s’appiccicò u spinu contru à un muru di petra secca, ultima vistica d’un palazzu anticu trafalatu. U gruppu di l’omi, di i donni è di i ziteddi chì l’erani à pressu s’era piantatu à qualchì metru, silinziosu. U sguardu impauritu di a donna s’impittaia cù tutti quidd’ochji d’acciaghju, crudeli è spietati. Passò una stonda chì tuttu paria stantaratu, com’è cutratu sutt’à quiddu soli di piumbu. Avanzendu si d’un passu dicisu si spiccò da u gruppu quiddu chì ni paria u capimachja. Si vultò in modu sulenni ver di a banda trasaltata è mughjò : Hè ora di fà la finita !
Si vultò dinò di fronti à a donna imbasgialita, si ghjimbò pianu pianu è accolsi una petra. Di colpu partinu i panculati quant’è ch’iddu ni piuvissi. I brioni induluriti di a donna straccionu l’embiu sirenu di a cunfina è di colpu vultò un silenziu caldu è pisiu. Suttu à i petri bianchi arrussiti da u sangui a donna ghjacia cù a bucca spalancata, l’ochji sburlati, morta.
È dinò si stantarò tuttu ind’un silenziu pagnu è pulvarosu.
U sguardu fissu nantu à a morta Dumenicu, u capimachja, pinsò à tuttu ciò chì s’era passatu qualchì ghjornu prima. A ghjunta ind’u casamentu di issa donna chì ùn facia mai mottu à nimu è chì ùn rispundia mancu à i saluti. Quidda prima notti ch’iddu fù discitatu da i brioni, è a ghjenti arritta ind’i scali à dumandà si ciò chì accadia. I mughji scimatichi di a donna, i pienti intarruriti d’una zitidduccia. I colpi, u trostu di i piatti è di i stuvigli chì bulaiani è chì si sciappaiani contru à i tramizani.
T’aghju à tumbà ! gridaia a donna
Ùn minà più, ùn minà più ! stridaia a boci acuta di a zitidduccia.
Ma aù ! falaiani i colpi è i batarchjati chì tuttugnunu i si sintia cocia ind’a carri. È po più nudda. Indu silenziu neru di a notti si n’eranu intruti tutti in casa è ùn aviani ritrovu nè sonnu nè riposu.
U lindumani l’aviani vista escia sola sola è era vultata a sera à bughju. A zitidduccia ùn s’era nè vista nè intesa.
È dinò in cor di nuttata i mughji, i pienti, un rimusciu di l’altru mondu. A boci minacciosa è cattiva di a donna è i prigheri addispirati di a zitedda. Dumenicu avia pichjatu à a porta, dumandendu ciò chì si passaia. A porta s’era aparta, s’era affaccata a donna cù un visu biancu di cera. « Lacheti mi in paci ! » avia dittu invispita ; è l’avia sbattulatu a porta in faccia.
Vultatu si ni in lettu à cantu à a mudderi aviani parlatu. Ùn si pudia lacà quidda povara zitedda cù una scema compia. Ci vulia à avvisà à qualchissia. Avia rispostu a mudderi ch’iddu era meddu à ùn mischià si di l’affari di l’altri. Ma ind’u silenziu tetru di a notti si sintia u lagnu straziatu di a zitedda chì durò finu à l’albori. Dumenicu ùn ci pudia più tena è era dicisu à andà ind’è a pulizza. « Laca corra, chì qualchissia ci sarà dighjà andatu » avia rispostu a mudderi. À u travaddu ci avia pinsatu è ripinsatu ; n’avia parlatu cù i culleghi è tutti aviani dittu chì l’affari era gravi, chì ci vulia à purtà una lagnanza in tribbunali. Ùn si pudia lacà cusì una zitidduccia in piriculu ; asistiani i strutturi suciali chì a si pudiani accodda è ancu fà cundannà a mamma vituperia. Dumenicu pinsò chì u lindumani l’avaria fatta a dimarchja.
A terza notti fù peghju cà l’altri. Da i colpi chì falaiani a zitedda paria ch’idda si n’avia da mora. A ghjenti ind’i scali era scandalizata, i donni s’asciuvaiani i lacrimi trascinendu si i ziteddi impauriti. L’omi mughjaiani è pichjaiani à a porta ; è daretu à quidda porta pudiani imaghjinà una scena di viulenza pazza cù una donna scatinata chì si tichjaia di colpi a tinta zitidduccia chì pienghjia à più pudè.
Tandu Dumenicu deti di manu à u tilefunu è chjamò a pulizza.
A sirena insignò chì a pulizza ghjunghjia è Dumenicu falò ad aspittà in carrughju. L’aspittori cù dui ciandarmi cuddò à u pianu è pichjò à a porta. Da daretu a boci di a donna dumandò :
Chì vuleti ?
Socu aspittori di pulizza ; vularia entra par virificà ciò chì si passa quì drentu.
L’aveti un ducumentu ufficiali ?
L’aspittori si vultò ver di a ghjenti ammansata ind’i scali è dissi à Dumenicu :
T’hà a raghjoni, senza ordini di missioni ufficiali ùn aghju micca u dirittu d’entra. Dumani passaraghju à veda u ghjudici.
Si sintì un suspiru amaru è dilusu. A vittura di a pulizza sparì ind’a notti è ugnunu si ni vultò ind’u so appartamentu.
Ùn passò mancu una mez’ora chì i mughji è i pienti intrunonu u casamentu sanu. È pichja chì ti pichja paria chì a donna si sfughessi nantu à a fiddola di a ghjunta di a pulizza. Da i singhjozzi spripusitati di a tinta zitedda Dumenicu si sintia u cori in pezzi. Tandu chjamò tutti i so vicini è s’accolsini in carrughju. È tuttugnunu parlò, dissi a so manera di pinsà, ciò chì ci vulia à fà. À chì vulia sciappà a porta è caccià a zitedda da quidd’infernu ; à chì dicia cù prudenza chì ci era da ritruvà si in prighjò ; i donni stumacati da una mamma cusì pessima li vuliani dà una tribbia ; i ziteddi a vuliani tumbà. Si sintia a stizza cuddà pianu pianu, rinfurzata da trè notti senza sonnu è da u sintimentu ch’iddi s’erani lacati piddà da u vigliaccumu. I ghjorni è i notti erani passati è ùn avianu fattu nudda di cuncretu pà a zitedda ; quidda tinta zitedda pesta è sciagurata chì li ribumbaiani sempri i lagni in i ciarbeddi. Pianu pianu a notti calda lacò a piazza à u ghjornu, u soli cuminciaia dighjà à brusgià li a peddi è in carrughju i cuncistorii appassiunati aviani fattu crescia a collara di u gruppu azezu.
D’un colpu s’aprì u purtonu di u casamentu è s’affaccò a donna. Si sintì traficcata da tutti quiddi sguardi avvilinati è capì subbitu chì ci vulia à fughja. Videndu la scappà Dumenicu pichjò ind’i mani è mughjò :
Chjappemu la chì sta volta hà da capiscia.
È tutti curriani spatanscendu, sutt’à a sciappittana di u mesi d’austu. Spisciulaia u sudori salitu chì li frighjia l’ochji è u ribombu di i passi scimatichi impia i carrughji stretti. È da i stridi di a donna è i mughji di a cacciamossa si spalancaiani i finestri lachendu affaccà i sguardi stralunati di a ghjenti incuriusita. À ogni vultata i cacciadori apriani ancu di più l’ochji ch’iddi t’aviani a paura di perda a so preda. Ghjunti à un crucivia si piantonu tutti smaraviddati : l’aviani persa di vista. « Sangu di la miseria ! » mughjò Dumenicu. « Lachemu la andà » dissi una donna « avà po avarà capitu ». A boci annarbata è prufonda di u capimachja rispundì chì ci vulia à cuntinuà, ch’idda ùn a si pudia francà cusì faciuli. « À chì cerca a ghjustizia venga cù mè ! » È tutti mughjonu a so vulintà di cuntinuà. Dumenicu spiccò u gruppu in dui squadri è a cacciamossa ripresi più dicisa ch’è mai. È dui stretti più luntanu si sintì :
Eccu la, hè quì, hè quì ! ! !
I dui gruppi s’accolsini in una banda arrabbiata è infuriata, assitata di sangui umanu. Quand’iddi s’inficconu in quidda spiriata di lumu è ch’iddi funu accicati da a vampata di u soli si piantonu tutti à fiatu mozzu. I so ochji stinzati è abbagliulati scuprinu a donna appughjata contru à u muru di petra secca, u sguardu persu, affannata è sottumessa.
a vista di Dumenicu si spannò à pocu à pocu è u spitaculu di quidda donna chì ghjacia morta suttu à i petri arrussiti da u sangui frescu li mittia u tremitu ind’u spinu. Senza cappià una parodda ugnunu si fighjulaia cù l’imprissioni chì s’era passatu calcosa di tarribbuli. S’erani lacati chjappà da una forza suprana chì ùn si pudia cuntrullà, aviani cacciatu a vita à un essaru umanu senza difesa, cusì senza rifletta, senza risenta varuna dificultà, senza dà li mancu a pussibilità di parlamintà. Pariani tutti acciaccati da un pesu trimendu chì l’era falatu in coddu à l’ispinsata è chì oramai, quiddu rimorsu, u si trascinariani a so vita sana. Un ziteddu missi à pienghja, com’è pà puntiddà a tristezza è a gravità di a situazioni ; è in luntanaza si sintì una sirena chì insignaia a ghjunta di a pulizza.
S’affaccò inalfanatu l’aspittori cù i dui ciandarmi è scuprendu a donna morta si purtò i mani à l’ochji :
Chì scimità, o chì scimità !
Si calò scuntentu nantu à u corpu insanguinatu, amursciatu è azezu. S’arrizzò di colpu è a so boci forti è stizzita ribumbò par spiegà ch’iddu t’avia fattu a so inchiesta, ch’iddu t’avia scupartu chì a donna era scappata da una clinica spizializata ind’u trattamentu di a schisufrenia. È mughjò com’è pà puntiddà u mali chì era statu fattu :
A zitidduccia chì aveti intesu ùn esisti micca, ùn hè mai esistuta.

FINE