L’ultima cunsunante

Traduzzione da

Cum’è s’o fussi vultata zitella quandu tuttu s’incontra
da schisà a verità. Più stretta a verità
chè issa strada sgarganata. A to voce mi accarezza e vucale
quassù, sopra à Bastia, a muntagna è u mare
sò a stessa cosa, e case salite, l’alghe à l’usciu
è un cane vultuliendu si in a rena. U muscu di l’erba,
i prufumi aperti cù a to chjave. Averai purtatu
i pantaloni corti è nunda ind’istacca quandu a to voce
ùn sapia dì chè di sì. Cum’è tandu credi sempre : « Pacà, pacarà ella ! »
è ti cacci d’istacca u gestu maestosu di a zitella
di dece anni. Hè statu custì chì u mo corpu si hè spugliatu di a so ultima cunsunante.
Più tardi, quandu sò entruta in l’oratoriu di Santa Croce u Cristu mi hà fighjatu
serenu è senza soffre ed aghju capitu
ch’ellu ùn era bisognu di more pè salvà ci.