L’UTOPIA DI I GIUVANELLI

 

 

Incù elli, una via di destinu li s'era aparta......

 

Ella, hè quella chì avaria purtatu, in capu, à l'usu anticu, a so sechja, è ghjè par quissa chì a scuntrò cù u so cori, in a so zitellina. Parchì li facia pinsà à ciò ch'ellu avia sempri vulsutu amà, à u spechju ch'ellu cercava in drentu di sè-stessu.

 

A cità, a cunnuscia dipoi sempri, cunnuscia a so esistenza, ciò ch'ella raprisentava, u populu corsu, n'era di sicuru! Ma li paria un affari luntanu. Naziunalistu, era naziunalistu. Era evidente, ùn l’avia mai scelta. Era da a so logica; a cità facia parti di a so vita, ma ellu ùn era in a vita di a cità.

 

Un ghjornu, t'avarà avutu una vintina d'anni, s'eranu alluntanati l'unu di l'altra, ma si scuntronu torna cù u cori, è cù l'ochji dinò, chì sta volta eranu ingrandati, è cunnuscianu à fondu i so valori reali. Fù una revelazioni, un timpurali d'istatina, quandu u caldu si bulica à l'acqua chì si sbaglia di stagioni.

 

C'era cullatu d'amori, in issa cità luminosa, pudenti di verità, di ciò ch'ellu vurria fà campà duv'è ellu. Era stata ella, u so tisoru di paci, chì l'avia incuragitu par ripiglià i so studii, ch’ellu avia piantati par veda in altrò a vita cum'è ella era. Si dumandava à u principiu, à chì li ghjuvarà issa cità, issu paesi. Ùn era sicuru sicuru, ma a suvitava d'amori, in tutti i casi saria cun ella, vicinu à ella.

 

Ghjera cusì bella in cori à issa cità, avia un diamanti luccicanti cù tutti i so petricelli à collu. U spiritu s'allargava, è l'amori dinò.

 

Di pett'à tutti l'insignamenti, ellu cambiava assai, riflettia di più, à casu soiu, à a sucetà corsa,à l'unioni cù u restu di a Corsica, à l'avvena. A cità era una citadella in guerra sott'intesa cù tutta a Corsica. Quì si parlava solu u corsu, a muneta era u Paoli, c'era un guvernu autonomu, ghjera un principatu rettu da un cunsigliu cumpostu d'intellettuali, d'ecunomista, scientifichi famosi, è cusì andava dipoi a Rivoluzioni di Corti in u 2003.

L'ideulugia era quella chì tutti i Corsi risentinu in u fondu di sè, ma in a cità era missa in ballu, ci travagliavanu tutti à a so riescita.

Tuttu era rinascita, riacquistu, amparera, ci vulia à rimbelliscia a vita corsa, renda li u vechju è arrecà li u novu, tuttu què l'incantava à ellu chi ùn avaria mai pinsatu ch'ella fussi pussibule, in u so paesi duv’è tuttu si perdia, senza spera di vultà, duve i giovani si n'andavanu versu un abbandonu cuscenti di a so cultura par diventà essari persi è sviati.

 

Ella, ghjera a purezza à mez'à a felicità, à mez'à u disertu duv'è tuttu era da fà, è ogni ghjornu li scupria altri qualità chì a vulintà di custruì un avvena l'era stampata in u so sangui mudernu.

 

L'idea di fà una Corsica viva è maestra di i so sogni, tuccava u millioni d'abitanti curtinesi. Di fattu, c'era stata una buffulata d'imigrazioni dipoi 2003, i Corsi di Corsica è altri di Francia, i rifugiati pulitichi d'Italia, di Spagna, eranu vultati in issa cità libara, un principiatu chjucu chjucu sbattagliava à mez'à l'isula sottumissa, à mez'à l'Auropa, à mez'à l'universu.

 

Vulianu fà zitelli, fà una vita duv’è elli, comprà una casa in Fium'Orbu in u so paesi, ma ghjera for'di Corsica, for'di revoluzioni, for'di issu tamantu sveghju chì sbullia in i cuscenzi di issa cità. Saria statu cum'è d'abbandunà u travagliu cumunu, ci vulia à allargà a lotta, a lotta di i menti, a lotta chì si sentia à ogni mumentu in a cità, ci vulia ch'ella fussi spiazzata in tutti i lochi di Corsica, cù u stessu spiritu di ricuperà ciò ch'è no aviamu persu, in tutti i paesi, quelli chì avianu vistu a cità, andarianu in i so lochi par sparghja un ventu di cunniscenzi, di revendicazioni, par chì u restu di l'Isula s'annessessi à a cità inalburendu tanta libertà .

Cuscenza duvia mova. Ùn ci vulia più à cuntentà si di l'ambiu magicu di a cità duv'è tuttu era facevule, ci vulia à parta in i campagni, suldati ch'elli eranu, suldati armati d'amori è di voglia d'avvena, di voglia d'appacià a guerra terribuli, muta, invisibili, senza polvara nè cartucci, chì tumbava tant'è più l'animi.