Arvéschida

At a comintzare s’arvòre cue fora,
Mi naresis, e totu su mundu nascheit
dai un’ispera de lughe in sa ‘entana.
No atesu meda s’iljarian sas carrelas,
faghian codias, pigaian
e falaian, mustrendesi prus
de su tràbine a inghiriu. Dai sa terra
si pesaiat una néula chi si fateit
tralughente e bider nos faghiat
sas pubas de sos pinos. Sos campaniles,
sos muros de sas domos, sos muntijos,
s’emida de milli aes,
onzi cosa s’ordinaiat in su banu,
naschiat chene reghinta
dai custu tucaru fila fila de lughe
de s’arvéschida chi tue mi naraias. Su corpus tou
e su coro tou e sos faeddos tuos
mi prendian a su mundu.