ANGHJULINA , A BONA SERVA

 

ANGHJULINA , A BONA SERVA

 

A quiddi tempi, vicin’ à Guargualè,  c’era un Rè cattivu com’a pesta, è di i povari , n’avia u stelmu.Una di i so servi, chì si chjamava Anghjulina, edda avia piatà di i povari,  è quand’edda pudia, li purtava da manghjà, ben’intesu à l’appiattu di u Rè, chì l’avia difesa.

Sta mani, Anghjulina avia impiutu u so scusali di pani è altri manghjusculi pà purtà à i povari, è si nì cuddava fiumu fiumu pà micca essa vista, ma u Rè, chì pruminava in campagna, l’hà  suspresa !

Chì facì quì à st’ora ! è chì porti in u to scusali ? fà mi veda ! »

A tinta Anghjulina si dissi : « Avà sò cotta » !  è ben’intesu, apri u so scusali , ma  ùn c’era chè un beddu mazzulu di fiori.

-«  Va bè, dissi u Rè. Ma chè ùn t’accadi mai di dà qualcosa à i povari, mì ! »

Ma à pena partitu,  i fiori vultonu pani è  prisuttu in u scusali! Tandu Anghjulina corri à dà li à i malurosi famiti chì aspittavanu.

Un ghjornu ch’edda facia u pani, u chjoccu di a campagna si feci senta :

-« Aghju u tempu di corra à a messa chì a me pasta levita » ;

È ni parti.

Ma  prigava incù passioni,  è tandu,  u tempu passa lestru.  Annuttava dighjà  è a tinta avia paara di i rimprovari di u Rè. Tandu una voci si pesa, come vinuta da u celi :

-« Ùn n’aghji paurà, o Anghjulì và puri chì sè una santa,  è u celi veghja sopr’à tè. « 

Tandu volta currendu à u Palazzu è una suspresa l’aspittaia :  u pani ch’edd’avia impastatu era stattu livitatu, infurnatu è cottu ! è u Rè,  è ancu a Righjina li fecini  cumplimenti, chì un pani cusì bonu, ùn n’aviani mai manghjatu !

In fatti, un anghjulu di u celi,  chì avia presu a sumiglia d’Anghjulina, avia fattu u pani à a so piazza !

Un altru ghjornu, u Rè chì spassighjava in a furesta,  scuntrò un beddu cavaddu è si  volsi acchjappà! Ma u cavaddu,  salvaticu è bè  chì ùn era accunciatu,  si metti à calcittà  in furia è u Rè presi una pidata in piènu pettu. Tutti accorrini à u succorsu ma a ferita era murtali.

Tuti i medichi è sapienti di u rughjonu ùn ghjunsinu à variscia issa  ferita,  è u Rè si ni muria .

Anghjulina corri in ghjesgia è si metti à pricà u Santu pà ch’eddu varischi u Rè ,  quandu  un anghjulu si feci veda è li dissi:

-“Và à u Palazzu è dumanda nutizii di u Rè. Dopu ti diciaraghju ciò chè tù devi fà.” 

È cusì feci. Ma a camara era vardata è i suldati ùn la lachetini veda u malatu.

Anghjulina era addispirata,  ma u lindumani, l’anghjulu si prisintò torna incù un fasciulinu d’arba incantata,  è li dumandò di fà una tisana chì u Rè divia bia pà essa varitu.

Feci a tisana,  ma u vardianu cattivu sughjettu ùn vulià ch’edda intrissi in a camara di u Rè, lampendu la fora à calci è pugni.

Allora ch’à l’adisperu si ni vultava piinghjendu,  scuntrò  una donna, di sicuru principessa, chì accitò di purtà a tisana à u malatu.  Issa donna sara stata un anghjulu di sicuru.

À pena bitu un pocu di tisana, u Rè si sveghja di colpu, varitu è bè, è dumanda qual(hè chì l’hà salvu.  Tandu a principessa si leva è li dici:

-“ Hè Anghjulina, a sirvaredda chì faci u pani, quiddu pani chè a vostra Maistà hà truvatu cusì bonu.

-Chjama la subitu  chì a vogliu ringrazià.”

Fecini  entra Anghjulina, chì dissi à u Rè ch’un anghjulu di u celi li hà datu a tisana pà salvà lu.

-“ Se l’anghjulu di u celi ti voli cusì bè , di sicuru  sè una santa. Allora, à parta da oghji, sarè u me medicu principali, è vogliu chè tu cumandi à tuttu u parsunali di u Palazzu”.

È una volta varitu è bè, u Rè feci una festa chì si ni parla anch’oghji in ogni locu.  È tutt’i  malurosi, i senza pani, l’andacciani ebbinu à bia è à manghj.

È da issu ghjurnu in quà, Anghjulina hà fattu più chè bè, senza teme rimprovari, à tutti i malurosi  fin’ a i so  ultimi ghjorni.

Quandu pà sempri i so ochji funu spenti, un dolu generali hè statu  rispittatu da tutti anni è anni dopu.

 

À   È